आई, असं का गं केलंस?

उरिया भाषेतील लेखक श्रीकांत परिजा यांनी एकदा एक हत्या झालेला स्त्री गर्भ पाहिला. त्या क्षणी त्यांच्या पोटात ढवळून आलं. काय करावं ते सुचेना. त्यानंतरचे कित्येक दिवस त्यांच्या मनातून ते दृश्‍य आणि त्या अकाली फेकून दिलेल्या चिमुकलीविषयीचे विचार पुसले जात नव्हते. मग त्यांनी लेखणी उचलली आणि त्या आईलाच एक पत्र लिहिलं... उरिया भाषेत प्रसिद्ध झालेल्या त्या पत्राचा अनुवाद केला आहे कटक येथे राहणाऱ्या राधा जोगळेकर यांनी.

का गं, तुला माझी थोडीशीही आठवण येत नाही का? तू असं का केलंस? मी तुला पाहण्यासाठी किती आशा लावून बसले होते; पण तू मला मारूनच टाकलंस. तुला माहिती आहे का आई, मी फक्त तुलाच ओळखत होते. आणखी कोणाचा स्पर्शही नव्हता झाला मला. माझ्या आयुष्यातल्या त्या चार महिन्यांत मी जे काही अनुभवलं, ते फक्त तुझ्याचमुळे गं. आई, तुला आठवतं का? माझा भाऊ राजा जेव्हा रडायचा, तेव्हा तू त्याला समजवायचीस, की रडू नकोस. आता थोड्याच दिवसांत तुझ्याशी खेळायला आणखी एक भाऊ येईल. तेव्हा मी तुझ्या पोटात खळखळून हसायचे आणि म्हणायचे, "आई, भाऊ नाही. राजाभाईची छोटी बहीण येणार आहे.'

तू राजाभाईला कुशीत घेऊन झोपी जायचीस; पण मला मात्र रात्रभर झोप यायची नाही. भाईबरोबर दंगामस्ती करण्याची, खेळण्याची मला खूप इच्छा व्हायची. मग पोटात असूनही मी त्याला हळूच पायानं ढकलून द्यायचे. तोही झोपेतून जागा झाल्यावर तुझ्या पोटाला हातानं ढकलत असे. मला लागायचं, तरीही खूप आनंद व्हायचा. का माहिती आहे? कारण बहीण-भावातल्या खेळाची मजा वेगळीच असते!

कधीतरी भाईला बरं नसायचं, तेव्हा तू म्हणायचीस, "हे मॉं, माझ्या मुलांना सुखी ठेव.' ते ऐकून माझ्या लहान लहान डोळ्यांत पाणी दाटून येई. वाटे, माझी आई किती चांगली आहे. मुलांवर तिची किती माया आहे. तुझ्यामुळे मला समजलं, की आणखी एक मोठी आई, "मॉं' आहे, जी माझ्या आईला शक्ती देते. सामर्थ्य देते.
माझे हे चार महिने फक्त तुझा विचार करण्यात गेले. मनात सतत एकच विचार असायचा, तुला बघण्याचा! एकदा तू राजाभाईला म्हणत होतीस, माझ्या बाळा, तुझ्यासाठी दहा महिने मी त्रास सोसल्यावर तुझा जन्म झाला.

मोठा झालास, की आईचं नाव उज्ज्वल कर, वगैरे वगैरे...
त्या दिवशी मला रडूच आलं. तू राजाभाईचे लाड करत होतीस म्हणून नाही, तर माझ्या आईला बघण्यासाठी मला अजून सहा महिने वाट बघावी लागेल म्हणून...
मग एके दिवशी तू आणि ते पप्पा नावाचे कोणीतरी डॉक्‍टरांकडे जाण्यासाठी बाहेर पडलात. रस्त्यामध्ये असताना मला खूप जोरात धक्का बसला. आतल्या आत बऱ्याच जागी मार बसला. मग तू पप्पांना गाडी हळूहळू चालवायला सांगितलंस. बाळाला त्रास होईल म्हणालीस. तुला माझी किती काळजी वाटते, हे पाहून मला किती बरं वाटलं होतं.

दवाखान्यात तू झोपलीस, तेव्हा मी तुझ्या पोटात खेळत होते. तुझ्या पोटावर काहीतरी लावून डॉक्‍टर जेव्हा तपासत होते, तेव्हा मला खोडसाळपणा करण्याची खूप इच्छा झाली होती. मी पोटातल्या पोटात पटापट फिरत राहिले. म्हणून डॉक्‍टर म्हणाले, ""मूल खूप हालचाल करत आहे. त्यामुळे काही समजत नाही.''
थोड्या वेळानं ते म्हणाले, की मुलगी आहे. त्यानंतर एकदम शांतता पसरली. मग तो पप्पा नावाचा माणूस म्हणाला, ""सर ऍबॉर्शन करा.''
डॉक्‍टर म्हणाले, ""उद्या सकाळी या.''
मी पोटामध्ये खिदळत होते.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी देवाची पूजा करताना आई तू म्हणालीस, ""हे मॉं, मला नीटपणे जाऊन सुखरूपपणे घरी येऊ दे.''
मला वाटलं, की तुझी तब्येत बिघडली असावी. मी पण पाणावलेल्या डोळ्यांनी त्या मोठ्या आईला म्हणाले, की माझ्या आईला लवकर बरं कर...
नंतर... नंतरचं तुला माहीतच आहे...
आई, का गं मारलंस मला? आई, तुला बघायचं होतं गं डोळेभरून. मी तुला पाहिल्यानंतर मला मारून टाकलं असतंस तरी चाललं असतं मला. आई, मला पुन्हा एकदा तुझ्या गर्भात जागा दे. मला हे जग बघायचं आहे. मलाही शाळेत जायचं आहे. राजाभाईसारखा "हॅपी बर्थ डे' करायचा आहे. हसत, खिदळत तुझ्या मागे धावायचं आहे. आई, फक्त एकदाच मला कुशीत घेऊन माझे लाड कर ना गं... आणि फक्त एकदाच माझ्या कानाशी म्हण, "झोप गं माझ्या लाडक्‍या बाळा. तुझी आई आहे ना जवळ. मग कशाला घाबरतेस...'
आई, एकदाच... फक्त एकदाच...

Source:- http://72.78.249.107/esakal/20100307/5158787510458609398.htm